PSYCHOTERAPIA

Podstawową zasadą terapii ericksonowskiej jest dopasowanie terapii do indywidualnych potrzeb każdego człowieka, rodzaju problemu z którym się zgłasza oraz jego celów. Terapia może trwać bardzo krótko, kilka sesji w przypadku nastawienia na rozwiązanie aktualnego problemu, albo bardzo długo, kilka lat w przypadku długoletnich, złożonych trudności. Sesje najczęściej odbywają się raz w tygodniu, ale w zależności od indywidualnych możliwości mogą odbywać się co dwa tygodnie lub raz w miesiącu. Również w miarę poprawy funkcjonowania zainteresowanego, sesje stopniowo ulegają rozrzedzeniu, aż do wygaśnięcia.

Przebieg terapii

Gabinet terapeuty ericksonowskiego jest najczęściej wyposażony w kilka foteli, przestrzeń umożliwia ruch w trakcie sesji. Proponowana może być zmiana miejsca siedzenia oraz przemieszczanie się w związku z określoną techniką. W gabinecie mogą się także znajdować zabawki i przedmioty natury np: kamienie, kwiaty, rzeźby potrzebne do terapii rodzinnej bądź indywidualnej.

Terapeuta często zaleca wykonanie zadania domowego, aby dać szansę na zdobycie nowego doświadczenia, wypróbowania jakiegoś rozwiązania, nabycia pożądanej umiejętności lub utrwalenia efektów terapii.

Kontakt terapeutyczny polega na rozmowie, osoby siedzą zwrócone do siebie twarzą w twarz, terapeuta jest szczególnie uważny na minimalne informacje udzielane przez klienta, jego niewerbalne zachowanie. Dostraja się najpierw do osoby, stara się ją zrozumieć, aby następnie doprowadzić ją do celu. Proponuje na sesji nowe doświadczenie w celu rozszerzenia możliwości wyboru dostępnych jej zachowań.

Formuła psychoterapii metodą ericksonowską

Terapeuta koncentruje się na potencjalnej sile człowieka (poszukuje, identyfikuje i rozwija jego kompetencje), a nie na dolegliwościach i objawie. Kieruje uwagę klienta na sposoby osiągania celu: na zasoby, na możliwości zmiany i na wykreowanie pozytywnego wyobrażenia przyszłości. Rozmowy dotyczą sposobów, w jaki dana osoba radziła sobie w przeszłości z problemem, okresów życia, gdy funkcjonowała efektywnie. Poszukiwane są możliwości uruchomienia kreatywności, najważniejszego zasobu nieświadomości i użycia twórczych rozwiązań w sytuacji problemowej. Ważne jest motywowanie do podjęcia ryzyka zmiany, zasobem jest odwaga. Wzmacniana jest sprawczość i poczucie zaradności.

Nieświadomość w psychoterapii rozumiana jest jako ogromny magazyn informacji, które określona osoba nabyła w życiu drogą uczenia. Zadaniem terapeuty jest otworzenie dostępu do zapomnianych, potrzebnych, informacji zawartych w nieświadomości.

Cel psychoterapii ericksonowskiej

Cel terapii jest osiągnięty wówczas, gdy wystąpi zmiana jakiej pragnął klient. O tempie i zakresie zmiany decyduje sam zainteresowany. Obowiązuje zasada minimalizmu, potrzebna jest taka zmiana, która gwarantuje jak najszybszy powrót do równowagi w życiu, oraz samodzielne funkcjonowanie. Zakończenie terapii jest bezpieczne , kiedy człowiek zaczyna bardziej ufać sobie oraz korzystać z nowych postaw i zachowań w sposób trwały i rozszerzony na różne sytuacje.

„Terapia ericksonowska jest jak pielęgnowanie ogrodu. Terapeuta podobnie jak ogrodnik kocha rośliny i kontakt z naturą, oddaje się swojemu zajęciu z przyjemnością i pasją. Ma dużą wiedzę o cyklach przyrody i warunkach koniecznych do wzrostu. Korzysta z doświadczeń swoich przodków - tak jak oni wierzy w siły samoleczenia natury i uruchamia nieświadome sposoby odzyskiwania równowagi w systemie. Ma różnorodne umiejętności: zmysł obserwacji, dostrzegania zasobów zawartych w każdym indywidualnym organizmie - roślinie czy zwierzęciu, ale i w glebie, wodzie, klimacie i spożytkowywania ich dla zmiany. Ogrodnik jest aktywny i twórczy - zasiewa nowe rośliny, rozwija nowatorskie techniki hodowli. Ma pozytywną wizję przyszłości i strategię osiągania celu oraz narzędzia pracy pozwalające na efektywną komunikację z żyjącymi organizmami. Ma zdolność współpracy z przyrodą, nie przycina roślin według swoich upodobań i nie tresuje zwierząt dla czyichkolwiek potrzeb, ale w zgodzie z naturą pielęgnowanych roślin, dba, aby w pełni się rozwinęły i pokazały swoje piękno - cechy odrębne i charakterystyczne dla gatunku”.
Milton Erickson